Geschreven
door Mina uit Arnhem, sekswerker
Wat heb ik vandaag weer gelachen zeg. Ik
kan me hier in Nederland uitstekend vermaken met de jaargetijden en
hoe mensen daarop reageren.
Neem nou de lente. Zodra de
eerste streep zon doorkomt lopen wij vrouwen kortgerokt, hooggehakt
en met een diep decolleté. En nee we willen niet alleen bruin
worden, we willen ook gezien worden.
Maar als je goed kijkt lopen
er ook zat van deze vrouwen achter een kinderwagen of buggy.
Nou moet
je voor de grap eens in deze kindervoertuigen kijken!
Baby’s en
kinderen in skipakken worden verstikt door hun sjaal, zien niks door
hun muts en kunnen niet meer lekker duimen door hun wanten.
Maar
mama daarentegen heeft het kippenvel tot op haar neusvleugels staan
omdat al haar panty’s en kousen kapot waren en ze toch per se een
rokje aan wilde. Met alle gevolgen die daar bij horen (vooral
blaasontsteking, want we doen in de zon natuurlijk geen onderbroek
aan maar een string).
De kekke korte jasjes bezorgen ieder
normaal mens in deze kou een hernia maar wij slepen gerust onze
boodschappen heen en weer en laten vooral niet blijken hoe koud het
eigenlijk is.
Dan heb je de zomer, heerlijk, ik ben gek op de
zomer. Maar ook dit warme zwoele jaargetijde heeft weer zijn
eigenaardigheden. Ik woon aan de kust.
Ga eens lekker op een
boulevard zitten met een krantje of tijdschrift en observeer…
Jonge
jongens in dure auto’s (hoe doen ze dat toch?) met een stereo
installatie die ik nog niet eens in huis kan hebben vanwege de buren
toeren keer op keer hetzelfde rondje om indruk te maken op het jonge
vrouwelijk schoon wat (wéér) in die korte rokjes heen en weer
paradeert.
Deze
dames doen héél ongeïnteresseerd en giechelen en blozen samen met
hun vriendinnen in afwachting van de volgende auto die armen uit het
raam heeft hangen.
Dan
zijn er nog de lieve bejaarden, heerlijk vind ik dat. Arm in arm
(meestal één met zo’n rode of blauwe rollator met mandje voorop)
die van bankje naar bankje lopen om toch van het heerlijke weer te
genieten. Samen op een bankje, kijkend over het water denk ik soms
dat die mensen echt gelukkig zijn en geen problemen hebben (schijn
bedriegt).
Dan
de honden, dravend achter een bal aan over het zand, oh bal in het
water, 1 pootje erin, brrrrr. En dan het baasje aankijken, geweldig!
Nou
de herfst. Blaadjes vallen van de bomen maar de zon schijnt nog wel
(dus de rokjes mogen blijven). Inmiddels hebben we panty’s en
kousen gekocht dus we hebben het minder koud. Maar je ziet de
uitdrukking op het gezicht veranderen. Het wordt somber, grauw en
soms verdrietig. Najaarsdepressie! Bestaat dat? Dan heb ik een
alle-jaargetijden-depressie (mooi woord voor galgje). Maar goed de
depressie. Is dat nou serieus omdat de blaadjes vallen?
Of
is het omdat het jaar er voor driekwart opzit, we toch eigenlijk wel
weer heel erg aan vakantie toe zijn en de winter eraan komt?
Beats
me, maar ik vind het triest om mensen aan te kijken in de herfst. Ik
ga graag met mijn kinderen de bossen in, mooie dingen zoeken,
paddenstoelen ontdekken in het zompige mos en kastanjes zoeken om
poppetjes van te maken.
We
sluiten af met de winter, geweldig!!! Veel landen in onze wereld
kennen sneeuw (ook wij Nederlanders zijn daar al heel lang mee
bekend) maar in ons land doen ze of het iets gevaarlijks is! We
begrijpen er geen zak van.
Na
een flink pak sneeuw (wat meestal ’s nachts valt) worden we wakker,
kijken naar buiten en schrikken ons helemaal de tering. Oh, hoe kom
ik nou op mijn werk, shit waar is mijn muts, waar zijn mijn
handschoenen, heb ik nog een krabber voor de auto?
We
gaan al gestrest onder de douche, dat belooft wat! Na het ontbijt
toch maar vol goede moed de kinderen inpakken en laarzen aandoen. In
de auto (eerst krabben natuurlijk) en blauwbekken tot je op school of
je werk aankomt (wij nemen de auto voor zulke shit stukjes dat de
verwarming niet eens de tijd krijgt om te gaan blazen).
Nadat
iedereen te laat aan het werk is gegaan (wat een weer hè?) loopt
alles uit. Treinen rijden niet meer en overal files (zie maar eens
thuis te komen!). Dan moeten er nog boodschappen gedaan worden. Ja de
supermarkt is om de hoek, belachelijk eigenlijk om met de auto te
gaan. Dus we gaan op de fiets.
Voordat
je bij de winkel bent aangekomen zit de sneeuw tot in je neusgaten
(shit wat is platgereden sneeuw glad) en de kou tot op het bot. Wat
eten we vandaag is een vraag die kinderen veel stellen en ik antwoord
steevast met dat zien we wel (moet ik serieus iedere ochtend al weten
waar ik vanavond zin in heb?).
Dus
daar sta je in de winkel met allemaal mensen die niet te genieten
zijn omdat ook zij op hun plaat zijn gegaan en ook graag naar huis
willen. Je kiest wat makkelijks waar je thuis weer spijt van hebt
(mama dat lust ik niet) en hangt de tassen aan je fiets.
Na
de valpartijen besluit je te lopen wat als vrouw niet meevalt op
mooie, comfortabele en vooral vrouwelijke schoenen. Kijkend om je
heen zie je de een na de ander onderuit gaan wat verschrikkelijk op
je lachreflexen werkt.
Thuis
gekomen schenk je jezelf een glas wijn in, zet de kachel wat hoger en
ben je blij dat je de dag bent doorgekomen.
Wat
zal morgen ons weer brengen? Proost!
